Sagrada Familia. Coś, co powala na kolana.

Pierwszy raz doznałam tego uczucia.  Powiedzenie dość często używane w mowie potocznej. Znane wszystkim. Bardzo często nadużywane, pojęcia nie mam dlaczego.
Jednak  tym razem, jest zupełnie na miejscu. Sami zobaczycie.
Weszłam do środka Sagrada Familii . Nie umiem opisać tego uczucia. Zachwyt i zdziwienie, to chyba właśnie to. I zaskoczenie. Nigdy  podobnego wnętrza nie  widziałam. Chciało się paść na kolana i płakać z zachwytu. Sądzę, że wielu zwiedzających czuje podobnie.
Wiem, że zdjęcia nie oddadzą pierwszego wrażenia. Są płaskie.
Pierwsze, co zaskakuje, to przestrzeń. W tym wnętrzu, kolumny podtrzymujące strop, nie istnieją, chociaż są ogromne.  To las! Chodzimy po lesie.  Dopiero teraz do tego doszłam. Coś takiego plątało mi się po głowie, ale jakby z boku myśli głównej.
Przestrzeń nie jest pusta. Jest tam światło. Bardzo dużo światła. Nie z żyrandoli. Jest to światło dzienne, naturalne. No i bajecznie piękne witraże, zrobione z "drogocennych klejnotów". Tak, w każdym razie, wyglądają.
Nie wiem jak Gaudi to zrobił, jak zaprojektował takie wnętrze.  Wyprzedził swoją epokę o lata świetlne.
Wszystko, co napisałam, brzmi pompatycznie, wiem. Mnie wystarczy, jeśli sami zobaczycie to wszystko  oczami duszy. Wtedy zrozumiecie mój opis.
Zdjęcia robiłam najczęściej, trzymając aparat płasko, obiektywem do góry.  Mogłam się jeszcze położyć na posadzce.
No to do dzieła! Tym razem zabrzmiało to bardzo właściwie.

Są i schody, balkoniki, przedziwne zakamarki.

Chyba oglądałam ten kościół duszą, nie oczami. Wydawało mi się, że wnętrze jest dużo jaśniejsze.

Ogromne witraże, przez które wpadało kolorowe światło. Takich witraży nie widziałam nigdy przedtem. Z daleka sprawiały wrażenie klejnotów, wsypanych do przejrzystych pojemników.

Sufit. Jeśli można tak to nazwać. Bardziej mi tu pasuje sklepienie!

To rubiny i szmaragdy. Witraże były skomponowane  tak, że każdy z nich był w określonej gamie kolorystycznej.

 Ponieważ to świątynia, całość musiała spełniać warunki użytkowe. Jeśli istnieje takie określenie.
Miejsca siedzące, chór, ambona i inne niezbędne wyposażenie. Wszystko tam jest.  Ołtarza, w znaczeniu tradycyjnym ,nie ma. Może jeszcze nie ma, a może  znanego nam z tradycyjnych kościołów, nigdy nie będzie.  Jest tylko jedna figura, Jezusa Chrystusa.
Reszta, to gra światła i cienia.
Pa:)