"Brutus"

Poznałam go w końcu lat dziewięćdziesiątych ub. wieku. Spokojny, opanowany i bardzo mądry. Skazany na samozaopatrzenie, chociaż miał swoich gospodarzy. Złych, a może raczej bezmyślnych, skazujących swoje zwierzęta na cierpienia. Bo piszę o psie, wiejskim kundlu. Miał wielkie serce i jeszcze "większe" imię, zwał się "Brutus". Brutus był źle traktowany i bardzo brzydki.  Góra psa pochodziła od  "wilczura" a nogi od jamnika. Karykatura psa. Uwielbiał mojego szwagra i jego rodzinę, odwiedzał go często i bywał na terenie budowanego właśnie domu. Brutus włóczył się wszędzie, wszystkich znał i wszystko wiedział ,jak na wiejskiego psa przystało. Posądzany był też o kradzieże kur, bo stale chodził głodny. Nie jestem przekonana o jego winie, bo wieś leżała na skraju lasu i złodziejem mogło być dzikie zwierzę. Ale taką miał opinię. Chociaż, gdyby był normalnie karmiony przez właścicieli...Niewątpliwą przyczyną jego sympatii do mojego szwagra, były stale dostarczane resztki jedzenia jak i  wielka torba z psią karmą. Brutus pokochał również mnie, bo należałam  do tej rodziny. A dla psa oznacza to tylko jedno, stała ale dyskretna "opieka". Dom, będący w fazie wykańczania , nie był jeszcze dobrym miejscem dla dzieci, ale ja mogłam spokojnie tam mieszkać. Mogłam też dopilnować robotników rano, zanim przyszła siostra z dziećmi. Mieszkała latem  w "znajomym" gospodarstwie, gdzie była woda , miejsce do spania i warunki do przygotowywania posiłków. Cały dzień spędzałyśmy "na powietrzu", przygotowując posiłki na "grillu", wieczorem zaś szłyśmy do tego gospodarstwa na kolację. Po kolacji sama wracałam na noc do tego domu w budowie. Raz jechałam na rowerze innym razem nie, zawsze jednak odprowadzał mnie Brutus. I nie tylko odprowadzał. Zawsze po odprowadzeniu, a miało to miejsce już po zmroku, obiegał całą działkę sprawdzając czy nie ma tam intruza. Wychodził za bramę, ja ją zamykałam i dopiero wtedy biegł do swojego domu. W życiu nie spotkałam takiego psa. Miał swoją godność, cenił sobie swoją niezależność. Jeśli można tak powiedzieć, był to "gość" w psim wydaniu. Skończył źle, bo jego właściciel zatłukł go łopatą ( za stodołą, żeby dzieci nie widziały). Na temat właścicieli tego psa pisać nie będę. Nie warto.
Dodam jeszcze, że pod koniec życia pies został uwiązany przy budzie na łańcuchu, tak krótkim, że brak mi słów. Zdjęcie zimowe jest zrobione właśnie wtedy, został przez mojego szwagra odpięty z łańcucha i poszli na spacer do lasu. Pies szalał z radości.
Zwrócenie uwagi właścicielom spotykało się z wrogością i olbrzymią niechęcią. Bo co tam "miastowy" może wiedzieć o zwierzętach domowych. Jak grochem o ścianę. Można było nasłać weterynarza, ale siostra ze szwagrem zbudowali właśnie tam sobie dom. Nie mieliby  życia.