Podróż do Konyi .

Jest kilka rzeczy , które lubię najbardziej.
Pewnie wiecie, że lubię niebo wraz z jego chmurami i innymi zjawiskami z nim związanymi.
Lubię wodę, a zwłaszcza morze, bo nie istnieją dwie identyczne fale ani kolor wody.
Lubię wschody i zachody słońca, barwiące niebo na piękne kolory.
Lubię las, w którym łoś umie się rozpłynąć jakby założył czapkę niewidkę.
Lubię też podróże. Mogę wtedy obejrzeć to wszystko o czym napisałam wyżej i to o czym do tej pory nie miałam pojęcia.
Jesienne, brązowo-kamienne pejzaże Turcji działają na mnie przygnębiająco. Lecz pomimo moich prywatnych odczuć są piękne na swój sposób. Nie pokazywałam ich zbyt  dużo, bo nie są dla wielu zbyt ciekawe. A jednak...

Wioska w górach. Góry Taurus są  dwa razy wyższe od polskich Tatr. Musieliśmy przez nie przejechać bo stanowią barierę pomiędzy wybrzeżem morza Śródziemnego, a  mającą klimat kontynentalny, Wyżyną Anatolijską.

To widziałam z okien autokaru. Od razu przyznaję się, że prawie wszystkie zdjęcia ilustrujące drogę do Konyi są robione z autokaru, zatem nie są doskonałe.  Tak wyglądają jeziorka krasowe w tamtym rejonie. To było pierwsze. Dziwi mnie, że jest obudowane kamiennym wałem;)

Góry zatrzymują chmury. Nie pozwalają im się przemieszczać.

Nie mogłam się oprzeć urodzie tych miejsc.

Góra z "ubytkiem";)

Widoki są niesamowite. W jakimś momencie potwornie rozbolała mnie głowa. Słońce świeciło od mojej strony, no i wysokość  na której się znajdowaliśmy, pewnie miała też w tym swój udział. Musiałam zasłonić okno.

Charakterystyczne cedry.

Wbrew wszystkiemu, lubię takie widoki.  Historia geologiczna tego rejonu zaklęta w kamieniach. Góry to olbrzymia księga, trzeba tylko nauczyć się ją czytać.

 Nareszcie trochę zieleni.

Jesteśmy już w Konyi.  Mijamy właśnie Cyganów, to ich rejon. Czy wszędzie gdzie mieszkają musi być tak obskurnie?

Wysiadamy. Po prawej widać wieże muzeum Mevlany.  Mevlana, czyli "Nasz Mistrz", tak nazywano tego wielkiego mistyka, założyciela zakonu Tańczących Derwiszy. Żył on w XIII wieku.
Pa:)