Aspendos. Część I .

Następny dzień po powrocie z Kapadocji nie zapowiadał się ładnie. Było pochmurno , a słońce nie raczyło się pokazać.

Sami widzicie;)
Jednak wycieczka trwała dalej . Tego dnia pojechaliśmy do Aspendos. Miasta  oddalonego od Antalyi  ok 50 km., założonego przez Greków z Argos około 1000 lat p.n.e. w...  no właśnie, gdzie? Mianem  Pamfilii nazwali ten region dopiero Rzymianie, nie wiem jaką nazwę nosił za czasów greckich. Sąsiadowała z nim Licja od zachodu, a od północy Frygia Większa. Więcej nie wiem. Dodam jeszcze, że Grecy skolonizowali wybrzeża Morza Śródziemnego na wschód od Grecji właściwej. Napracowali się, nie ma co;)))
Rozwój miasta był możliwy dzięki przepływającej obok rzece o greckiej nazwie Eurymedon. Dziś to turecka Köprü Irma. Kwitł tam handel wełną, solą i olejem.  Historycznie, Aspendos przechodziło z rąk do rąk . Wszystko zależało od tego kto podbijał te tereny, Persowie, Macedończycy Aleksandra Wielkiego , Rzymianie czy w końcu Turcy.
Dziś po tym mieście pozostały rozsypujące się ruiny, poza amfiteatrem wybudowanym w 160 roku n.e. przez Rzymian. Amfiteatr jakoś się trzyma i jest czasem używany współcześnie.

Rzeka Eurymedon. Jest i ma się nieźle.

Z daleka widoczny most nad tą rzeką.

I ruiny przy drodze.

Przed wejściem do amfiteatru.

Mury odarte ze zdobień , różnego rodzaju dodatków tekstylnych czyli tkanin stosowanych dla wygody widzów, jakichś zasłon. Tego wszystkiego co czyniło  takie miejsca bardziej  ciepłymi, milszymi dla ludzi.

Fasada.

Wnętrze amfiteatru.

Widownia mieści  15 000 widzów.  Całej , w jednym "kawałku" nie dam rady pokazać.

Siedziska nie są w najlepszym stanie, lecz mimo tego wystąpiła tu , za swojego życia, Dalida.

To resztki lóż? Czegoś wygodniejszego niż zwykłe miejsce w teatrze, mają oparcie;)

Tak wyglądają z przodu. Wykazałam nieco inicjatywy i postanowiłam pokazać teatr z innej perspektywy niż scena na dole. Weszłam na widownię. Było po deszczu, marmury wilgotne, dreszczyku emocji nawet nie poczułam zajęta zrobieniem jak najlepszego zdjęcia. Nie muszę ukrywać, że za moim "przykładem" poszli i inni.

To wnętrze budynku frontowego, którego ściana od strony sceny stanowi jej tło.

Wysoko tam.

Musieli wejść;)

Można było zrobić zdjęcie "rzymskiemu żołnierzowi".
Muszę ten post skończyć, bo może się okazać, że ilość zdjęć jest zbyt duża.
Pa:)