Ostatnie dni w Turcji.

Ciągle się zastanawiam jak to możliwe. Wycieczka trwa 7 dni, a my wycieczkowicze, oglądamy aż tyle miejsc? Pewnie doskonała organizacja nam to umożliwia. Mamy też trochę czasu dla siebie, dzień  czy dwa na własne pomysły. Ilekroć tam jedziemy, staramy się zobaczyć coś, co nie jest "zaprogramowane". Małe miasteczko, może czasem nieco większe, wieś, czyli normalne życie w Turcji. Im dłużej tam jeździmy, tym pewniej się czujemy. Nie, nie przesadzamy, robimy wszystko w granicach rozsądku. Turcy to naród pojętny i wcale niegłupi. Języki obce znają,  głównie angielski i rosyjski, ale i inne nie są im obce. Dziś już wiemy, że się tam raczej nie zgubimy.Teraz pokażę to, czego nie ogląda "posłuszny" turysta.
W wolnym czasie postanowiliśmy zobaczyć miejscowość, od której nazwę nosi nadmorski kurort , w którym znajdował się nasz hotel. Colacli czyli fonetycznie "Kolakli".
Ale najpierw końcówka pobytu w Antalyi.

Nasza ulubiona ulica.

Fontanna przy Starym Mieście. Główne miejsce spotkań, charakterystyczny punkt. Zapadał zmierzch.

To zdjęcie zrobione normalnie.

To, metodą odnalezioną w moim aparacie, którą poznaliście kilka miesięcy temu.

To jest nieco gorsze, bo nie miałam na czym oprzeć aparatu.

To już poranek następnego dnia. Wschodom i zachodom słońca oprzeć się nie umiałam. Ciekawe dlaczego tam są takie spektakularne?

Wrona siwa i bajeczne kolory wschodu słońca.

Coś, czego nazwy nie znam. Były też pliszki siwe.

Chmury wraz ze słońcem dawały przedstawienie.
Pojechaliśmy do Colacli , żeby się dowiedzieć gdzie jesteśmy. Nie można być gdzieś, nie wiedząc gdzie się jest!  Dojechaliśmy autokarem do skrzyżowania z trasą szybkiego ruchu.Musieliśmy przejść na drugą stronę . Przejście było co prawda pozbawione pasów i chodniczka dla pieszych na trawniku dzielącym jezdnie, wyraźnie jednak widać było, że właśnie tu musimy przejść. Były chyba nawet światła, ale za to głowy nie dam. Nie dam dlatego, że zadziwiło mnie znowu zjawisko stoickiego spokoju kierowców. Gdy się tylko znaleźliśmy na jezdni, wszystkie samochody stanęły. Przeszliśmy spokojnie,  ale szybkim krokiem. Uff! Jednak to nie koniec. Zamiast iść jak rozum nakazywał, prosto, skręciliśmy w prawo i szliśmy wzdłuż tej trasy. Utrudniliśmy sobie tylko życie, bo do miasteczka doszliśmy z drugiej strony.

To już Colacli. Tak miłych ludzi  jak na tureckiej prowincji nieczęsto można spotkać. Miasteczko schludne i spokojne. Na trawniczku dzielącym jezdnie rosną palmy i jakieś drzewa liściaste. Prawdopodobnie cytrusowe.

Stary dom.

Warsztat stolarsko-meblowy.

Sklepiki. Kupiliśmy po co przyszliśmy, czyli miejscowe mandarynki i pomarańcze, za jakieś śmiesznie małe pieniądze. Przywieźliśmy je do Polski, mandarynki i pomarańcze, nie pieniądze. Kupowane w naszych sklepach, nawet się do tamtych nie umywają.
Teraz wracamy do hotelu. Jakimś busikiem za kilka lir. Wybierzemy się jeszcze w inne miejsce, mianowicie na miejscowy targ dla gości hotelowych. Muszę dodać coś, koniecznie. Całe wybrzeże Riviery tureckiej od Antalyi na zachodzie do Alanyi na wschodzie,  zajmują hotele i pola golfowe;( Ciągną się nieprzerwanie wzdłuż plaży.

To właśnie targowisko, o którym wspominałam. Bardzo przypominało bazar-targowisko na Stadionie 10-lecia w Warszawie.
I kuriozum tej miejscowości, jedyny sklepik spożywczy otoczony dziwacznymi figurami.

To wszystko na teraz.

Bajeczny zachód słońca. Mam tyle zdjęć tego zachodu, że starczyłoby na wiele postów.

Pa:)