Wiosna z sikorkami.

Spóźniła się i zatęskniła
za kwietnym kwietniem, słodkim majem,
lecz mimo próśb i cichych westchnień,
Świat się tak łatwo nie poddaje.

Może mi wrócą słowa, rymy,
które zgubiłam gdzieś po drodze,
Może składałam nie te słowa,
Zechcą powrócić? Nie wiem, może?

Wiosna jest, wiadomo. Przy okazji załatwiania codziennych spraw spotkałam sikorki. Małe toto, że z daleka nie widać , ale za to słychać. I to jak. Pan sikorek postanowił założyć rodzinę i chyba znalazł już odpowiednie miejsce, brakowało mu do szczęścia tylko żony. Dzwonił, ćwierkał zadowolony. Usłyszałam te dźwięki i postanowiłam ptaszka uwiecznić.

Żeby ją przywabić zaczął gwizdać. Nie wiedziałam , że tak potrafi;)
Nie mam zbyt dobrego aparatu do fotografowania tak małych ptaszków, zwłaszcza, że nie pozwalają podejść do siebie zbyt blisko.

Mogę za to uwieczniać zjawiska , nie szczególiki. Siedzą już dwie sikoreczki. Niestety, tyłem do obiektywu.

Pan sikorka .

Tu już są obie. Pani sikorkowa  pracowicie szuka robaczków (u góry). Powiększajcie zdjęcia!

Znajdziecie na tym zdjęciu sikorkę? Wiem, że tu jest;)

To już inny temat. W srocze gniazdo, które już kiedyż pokazywałam , zostal wpleciony połyskliwy przedmiot. To taka różowawa kropa w górnej części gniazda. Nie miałam jak tam podejść a nie z każdego miejsca to widać.

To tylko konar, ale ładnie wygląda.

To gałąź starej jabłonki rosnącej przed moimi oknami. Jest wśród tych badylków i sikorka, ale nie o nią mi chodziło. Dziwna to gęstwina. Dla nas to tylko badylki, dla małego ptaszka, gąszcz!
Pa:)